Otępienie typu Alzheimera jest najczęstszą postacią zespołów obniżenia sprawności intelektualnej.

Można przyjąć, że 2-4% populacji powyżej 65 roku życia jest dotknięte otępieniem typu Alzheimera. Choroba ta częściej występuje u kobiet ze względu na większą średnią długość życia. Częstość występowania szacuje się na około 1% rocznie. Prawdopodobieństwo, że dana osoba będzie miała ciężką demencję w wieku 80 lat, należy szacować na około 20%. Coraz więcej obywateli zachodnich krajów uprzemysłowionych osiąga wiek, w którym choroba Alzheimera może się ujawnić, a zatem częstość jej występowania będzie nadal rosła. W Austrii liczbę osób cierpiących na chorobę Alzheimera szacuje się na około 90 000.

Inhibitory acetylocholinoesterazy (np. donepezil) i memantyna są obecnie dostępne w leczeniu deficytów poznawczych i funkcjonalnych w otępieniu typu alzheimerowskiego. Zasada działania inhibitorów acetylocholinoesterazy polega na zwiększeniu neuronalnej dostępności acetylocholiny, która jest zmniejszona w otępieniu typu Alzheimera, poprzez hamowanie enzymu degradującego cholinesterazę lub butyrylocholinoesterazę (hipoteza cholinergiczna). Skuteczność leczenia inhibitorami acetylocholinoesterazy w łagodnej i umiarkowanej postaci choroby Alzheimera jako terapii „pierwszego rzutu” została szeroko udowodniona. Dowody skuteczności uzyskano w randomizowanych badaniach kontrolowanych placebo, a także potwierdzono w metaanalizach. Szczególnym wyzwaniem jest przestrzeganie zaleceń przez pacjentów. Memantyna działa antagonistycznie na receptor NMDA i służy do regulacji gospodarki glutaminianowej. Obecnie memantyna jest przepisywana pacjentom z umiarkowaną lub ciężką postacią choroby Alzheimera..¹

¹ Fleischhacker & Hinterhuber. Textbook Psychiatry. Springer Vienna New York 2012, 370-372.