Zaburzenia afektywne są najczęstszymi chorobami psychicznymi i często współwystępują z innymi zaburzeniami psychicznymi (zaburzeniami lękowymi, uzależnieniami, zaburzeniami osobowości).

Ze względu na ryzyko popełnienia samobójstwa w okresie depresji, są one klasyfikowane jako zasadniczo zagrażające życiu. Jednak wpływ na integrację psychospołeczną pacjentów, jak również obciążenie dla ich bliskich jest często bardzo duże. Sama depresja jednobiegunowa zajmuje obecnie pierwsze miejsce wśród przyczyn utraty „lat zdrowego życia” na całym świecie według wskaźnika DALY (Disability-Adjusted Life Year). Zaburzenia afektywne powodują 7% całkowitego obciążenia chorobami w Europie.

Faza ostrej terapii przeciwdepresyjnej, której celem jest całkowita remisja, prowadzi bezpośrednio do terapii podtrzymującej. Mechanizm działania prawie wszystkich dostępnych obecnie na rynku leków przeciwdepresyjnych opiera się na sformułowanej w latach 60. ubiegłego wieku hipotezie niedoboru monoamin w depresji. Zgodnie z tą hipotezą leki przeciwdepresyjne korygują postulowany mózgowy deficyt serotoniny i norepinefryny oraz wywołują poprawę nastroju poprzez zmniejszenie regulacji ich receptorów. Skuteczność leków przeciwdepresyjnych wynosi 60-70%, tzn. około 1/3 pacjentów nie odpowiada na początkowe leczenie farmakologiczne. W takich przypadkach konieczna jest zmiana leku na inny lub rozpoczęcie leczenia adiuwantowego.¹

¹ Fleischhacker & Hinterhuber. Textbook of Psychiatry. Springer Vienna New York 2012, 154-177.