Typowym obrazem klinicznym choroby dwubiegunowej jest występowanie na przemian faz depresyjnych i epizodów maniakalnych.

Podczas gdy faza depresyjna charakteryzuje się negatywnym nastrojem, apatią, zaburzeniami snu i brakiem koncentracji, euforia, nadmierna pewność siebie i hiperaktywność są klasycznymi objawami manii.

W Austrii 0,5 do 2% populacji jest dotkniętych ciężką chorobą dwubiegunową (Bipolar I) z pełnym obrazem manii i depresji. Kolejne 5-10% cierpi na chorobę dwubiegunową II, w której występują hipomania i depresja. Predyspozycje genetyczne, parametry biologiczne i psychospołeczne, a także określone nawyki życiowe mogą wpływać na wystąpienie i przebieg choroby. Z neuropsychologicznego punktu widzenia w manii i depresji dochodzi do zmian w metabolizmie przekaźników serotoniny, dopaminy, noradrenaliny i GABA pomiędzy komórkami nerwowymi, jak również w obrębie komórek nerwowych.

Aby terapia była skuteczna, konieczne jest dostosowanie leczenia do indywidualnego przebiegu choroby u pacjenta. Lekami pierwszego rzutu w leczeniu ostrej fazy maniakalnej są stabilizatory nastroju, takie jak kwas walproinowy i lit, lub atypowe leki przeciwpsychotyczne, takie jak olanzapina, risperidon, kwetiapina i aripiprazol. W ostrej terapii fazy depresyjnej zaleca się połączenie leku przeciwdepresyjnego ze stabilizatorem nastroju. Leczenie farmakologiczne uzupełnia się specjalną psychoterapią i psychoedukacją.¹

¹ Simhandl C., DFP literature: Management of bipolar disorder, Österreichische Ärztezeitung, Issue No. 5/10.03.2013, pp. 26-35.