Padaczka jest jednym z najczęstszych schorzeń neurologicznych, a częstość jej występowania w zależności od wieku wykazuje przebieg dwufazowy, z pierwszym maksimum w dzieciństwie i drugim w wieku starszym (⅓ padaczek rozpoczyna się po 60. roku życia).

Padaczka jest obecna, jeśli wystąpiły co najmniej 2 nieprowokowane napady lub jeśli na podstawie odpowiedniego wyniku EEG lub MRI można przyjąć, że po napadzie istnieje prawdopodobieństwo zwiększonej epileptogenności. U około 65% pacjentów z padaczką można uzyskać trwałe ustąpienie napadów dzięki leczeniu przeciwpadaczkowemu; u pozostałych 35% rozwija się padaczka oporna na leczenie lub trudna do leczenia. Najważniejszymi celami leczenia są, oprócz optymalnej kontroli napadów (najlepiej brak napadów), dobra tolerancja terapii lekowej, unikanie przewlekłych działań niepożądanych, prosta obsługa leków przez lekarza i pacjenta, korzystny wpływ na choroby towarzyszące, często współwystępujące z padaczką, oraz uwzględnienie potrzeb specjalnych grup pacjentów. Generalnie terapia powinna być jak najbardziej zindywidualizowana, dostosowana do potrzeb każdego chorego.¹

¹ Baumgartner C & Pirker S. Update on the diagnosis and therapy of epilepsy. J Neurol Neurochir Psychiatr 2012, 13 (2): 64-80.